NK run-bik-run Spijkenisse 2017

Na een wat moeizaam seizoen, leek ik dit duathlonjaar toch mooi te gaan afsluiten. Helaas gooide een lekke band roet in het eten.

Voor het eerst moest ik dit jaar sport gaan combineren met een full-time baan. Dit betekende dat ik mijn tijd en trainingen efficienter moest gaan indelen. Om elke avond na het werk de loopschoenen nog aan te trekken of op de fiets te springen was, zeker in het begin moeilijk. Veel nieuwe indrukken, kennis en opdrachten zorgden ervoor dat ik eenmaal thuis niet altijd zin had om nog wat te doen.
Dit alles zorgde ervoor dat ik tijdens wedstrijden nooit echt goed was. Ook niet echt slecht, overigens.
Na een flinke griep middenin de zomer en een vakantie van drie weken, lukte het me steeds beter om aan het trainen te gaan. Rustig bouwde ik mijn trainingen zo’n 10 weken voor het NK op en langzaamaan voelde, en zag ik, dat de vorm steeds beter werd. Een 4de overwinning in de Run-bike-run Borne en de snelste split tijd in de teamrelay in Groningen lieten zien dat ik aardig op de goede weg was, al was ik nog lang niet zo goed als vorig jaar.

Het NK werd de laatste duathlon van het seizoen. Ik zou graag op het podium eindigen (dromen van de overwinning blijft natuurlijk altijd), maar top 5 zou voor nu wellicht al goed genoeg zijn.
Dan de wedstrijd: Ik wist dat ik dit jaar compleet mijn eigen race zou gaan lopen; luisteren naar m’n lichaam en de vorm van de dag. Dit deed ik dan ook. Ik liet me niet afleiden door de snelle start van Joep Staps en het hoge tempo van Patrick Stitzinger, maar sloot aan achteraan de grote groep. Langzaam viel de groep vooraan wat uit elkaar. Na 5km besloot ik op kop te gaan lopen en zo het gat naar voren te dichten. De groep liep op dat moment voor plek 6. Langzaam liep ik in op Joep en Daan de Groot. Eenmaal aangesloten versnelde ik direct nog eens en liep de laatste 2,5km alleen naar Gaby van Caulil, die op dat moment derde lag in de wedstrijd.
Op plek 3 kwam ik uit de wissel, met Patrick Stitzinger (1, 24 sec.) en Yennick Wolthuizen (2) in het zicht.
Ik kon direct een goed tempo pakken en het leek alsof ik inliep op beide mannen. Yennick ging Patrick voorbij en niet veel later deed ik dit ook. Het gat naar Yennick leek redelijk constant te blijven. Even had ik het gevoel dichterbij te komen, maar uiteindelijk had ik halverwege een handvol secondes verloren.
De tweede ronde merkte ik echter dat mijn fiets raar aanvoelde bij het aanzetten, alsof ik… Jawel.. Ik had lek. Het was einde wedstrijd. Unltd ploegmaat Olaf stopte nog om zijn wiel af te staan, maar dit bleek niet te passen (bovendien zou dit uiteindelijk niet gemogen hebben). Teleurgesteld moest ik terug wandelen richting de wisselzone: Een nieuwe tweede plaats op een NK (4de!) leek zeker, maar het mocht niet zo zijn.

Natuurlijk baalde ik als een stekker, maar inmiddels heeft de teleurstelling plaats gemaakt voor een soort gevoel van trots: ik ben erg tevreden dat het me gelukt is op het juiste moment een goed niveau te halen en dit ook te kunnen laten zien tijdens de wedstrijd.
Ach, volgend jaar een nieuwe kans om 2de te worden! Of misschien eindelijk een keertje een plaats hoger!?

Keep-on-Running Hammer 3de in Series

Afgelopen zondag vond op het Rutbeek, in de buurt van Enschede, de finale van de eerste editie van de Run Bike Run Series plaats. Een team relay, waarbij vier teamleden om de beurt een miniduathlon aflegden van 2,5km lopen, 6,6km fietsen en 0,5km lopen, zou de beslissing in de competitie geven. Team TC Twente – Enschede 1 stond bovenaan, gevolgd door team Unltd, dat met één punt achterstand (en betere uitgangspunten) aan een plek boven Enschede genoeg had.
Mijn team, Keep-on-Running Hammer, stond op plek drie. In theorie konden wij ook winnen, maar de kans dat we de laatste wedstrijd nog van het podium zouden vallen leek groter. Het doel werd dan ook om onze derde plek vast te houden.

In de voorbereiding hadden we wat moeilijkheden: we hadden tot een dag voor de wedstrijd nog geen vierde man voor onze wedstrijd. Naast Armand van der Smissen, Tjemme Stegenga en ik, hadden we op de valreep Hidde Weersma bereid gevonden om ons team te versterken.
Hidde zou onze starter worden, waarna Tjemme hem zou aflossen. Armand nam de derde beurt voor zijn rekening, waarna ik de wedstrijd mocht afsluiten.

De korte afstand ligt ons team over het algemeen wat minder, de meesten van ons zijn meer gericht op de langere afstanden. Toch wist ik bijna zeker dat we onze derde plek zouden behalen.

Terwijl Hidde ons team lanceerde, begon ik met mijn warming-up; ik hoefde immers pas een dik uur later aan de bak.
De startende dames kregen 2 minuten voorsprong, waardoor Sophie van der Most, van Team EDO Sports, als eerste mocht gaan aflossen. Sophie was de enige dame die deze voorsprong op de mannen vast kon houden. Ze werd echter op de hielen gezeten door Koen Wiggers van TTvW – Hof van Twente en Oscar Torres Fernandes van Team Duurzaamsport – Varse.
Met een mooie race zorgde Hidde ervoor dat onze ploeg voorin de middenmoot verder kon bouwen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik vanaf dat moment steeds minder van de wedstrijd mee kreeg: ik maakte me klaar voor mijn eigen bijdrage. Ook Tjemme legde een degelijke wedstrijd weg. Het podium voor deze wedstrijd leek onhaalbaar, maar een top 5 notering leek mogelijk; de verschillen waren niet heel groot.

Nu was Armand aan de beurt. Gedurende deze derde ronde wist Coen de Wit zijn team Run2Day Arnhem naar de podiumposities te brengen. Samen met TTvW – Hof van Twente en Team EDO Sports zouden zij uitvechten hoe deze plaatsen gevuld zouden worden. Hierachter volgde team Unltd, Team TC Twente-Enschede en wij. De verschillen hiertussen waren echter vrij groot geworden. Toch wilde ik er alles aan doen om nog een plekje op te schuiven.

Armand tikte mij aan en ik mocht vertrekken. Het was lastig om in te schatten welk tempo ik aan zou kunnen op de eerste run van 2,5km. Ik had geen concurrenten bij me en moest dus een eigen tempo kiezen. Ik zag dat ik langzaam in liep op mijn voorganger Niels te Pas van TC Twente, maar besloot een heel klein beetje rustiger aan te doen: het waaide stevig op het fietsparcours, als ik hier fris genoeg zou zitten, kon ik veel goed maken.
En dit bleek. Eenmaal goed en wel op de fiets, had ik onze ploeg zo een plekje hoger gebracht. Ik had geen idee wat er nog voor me zat, maar ik reed gewoon door.
Ik kwam echter niemand meer tegen.
De tweede run bestond uit 500 meter: volle bak dus. De benen wilden niet heel gemakkelijk mee, maar het ging redelijk. Ik kwam de nummer 4 in de wedstrijd, Stein Posthuma namens Unltd tegen en wist dat ik dat gat niet meer dicht zou lopen. Na het keerpunt kostte het veel moeite om mezelf weer echt op gang te trekken, maar ik kon een redelijk tempo vasthouden. Uiteindelijk finishte ik namens Team Keep-on-Running Hammer als 5de. Dit bleek genoeg voor de derde plek in het eindklassement!

Terugkijkend naar de uitslag kan ik tevreden zijn. Met een tweede tijd overall, achter Marco Akershoek van Team Edo Sports dat de wedstrijd won, mag ik niet klagen. Toch baal ik een beetje: doordat ik, blijkbaar, een slechte wissel had, was ik nu 5 secondes langzamer dan Marco. Ik verloor 10(!) secondes in de eerste wissel…
Akershoek besliste de wedstrijd in het laatste onderdeel. Thijs Wiggers loodste zijn team TTvW – Hof van Twente naar plek twee en Team Run2Day Arnhem finishte als derde.

Al met al was dit een mooie afsluiting van de eerste Run Bike Run series. De spanning was tot de laatste wedstrijd aanwezig; het klassement is veranderd en zelfs de strijd om de overwinning is in de finalewedstijd beslist: Team Unltd wist met een vierde plaats in de wedstrijd de eerste plek over te nemen van TC Twente-Enschede.

Ik ga komend weekend naar de laatste Grand Prix wedstrijd in het Franse Evreux, waarna het duathlon seizoen wordt afgesloten met het NK in Spijkenisse op 9 oktober.

Drie keer Borne!

De run-bike-run wedstrijd in Borne stond weer op het programma. De wedstrijd waar ik twee jaar geleden mijn rentree maakte na mijn auto ongeluk en direct mijn eerste overwinning haalde in een circuit wedstrijd. De wedstrijd waar ik al twee keer te laat was voor de start… De wedstrijd die ik nu twee jaar op rij wist ik te winnen en het zou mooi zijn wanneer ik hier een derde jaar aan toe zou kunnen voegen. En dat lukte!

Vanaf de laatste wedstrijd uit de Run Bike Run competitie keek ik uit naar deze wedstrijd. Borne is altijd gezellig en sterkbezet. Dit jaar bestaat het duathlon circuit niet meer en omdat de run bike run van Borne (nog?) niet bij de series zit, was het deelnemersveld wat kleiner dan voorheen. Echter bleven er genoeg sterke atleten over om rekening mee te houden: met namen als Stein Posthuma (Nederlands kampioen), Pim de Kok (vorig jaar derde), Coen de Wit, Jan Meijsmans en Armand van der Smissen, Caimin Stevens en Koen Wiggers kan nog steeds van een mooi startveld gesproken worden.
Ik hoopte op een snelle tijd en wilde de wedstrijd, net als voorgaande jaren, op de fiets beslissen. De omstandigheden waren echter iets zwaarder dan we in Borne gewend zijn: het was erg warm en de wind stond precies de andere kant op. Daarnaast waren de laatste weken voor de wedstrijd niet zo verlopen als gewenst, mijn hoofd stond niet helemaal meer naar de wedstrijd. Redenen om de hoop op een snelle tijd te laten varen, maar nog wel te willen gaan voor die overwinning.

Ik wist dat onze Nederlandse kampioen Stein Posthuma dit jaar mijn grootste concurrent zou worden voor de overwinning.
Stein, normaal de betere loper, besloot vanwege de warmte rustig te starten. Dit was in mijn voordeel. Ik kon goed volgen en samen liepen we behoorlijk weg van de rest van het veld. Onverwachts, maar zeker gewenst! Ik zat in een ideale positie en dacht op de fiets mooi weg te kunnen rijden van Stein.
Onderweg kreeg ik het even lastig, maar ik kon het gaatje naar Stein uiteindelijk alsnog vrij makkelijk dichten.
In de wissel gebeurde niets geks en vrijwel gelijktijdig begonnen we aan het fietsdeel.
Na een aantal kilometer haalde ik Stein bij en ging ik hem voorbij met de missie mijn voorsprong uit te bouwen. Na een kilometer of 10 keek ik echter achterom en zag ik dat Stein nog volgde. Ik kreeg hem niet gelost en was bang dat ik mijn overwinning wel kon vergeten. Wanneer ik nu geen verschil kon maken, zou Stein de wedstrijd waarschijnlijk in de tweede run in zijn voordeel beslissen.
Ik probeerde wat te sparen en besloot op sommige stukken wat extra snelheid te maken om Stein z’n ritme te breken, maar dit had geen enkel effect.
Samen de wissel in dus. Ik kwam er iets eerder uit, maar zoals verwacht kwam Stein me na een paar 100 meter al voorbij. Ik probeerde aan te haken, maar Stein liep bij me weg. De wedstrijd leek verloren. Toch bleef ik mijn tempo aanhouden. Na een paar kilometer kreeg ik het gevoel dat Stein wat stilviel. Hoewel hij een redelijke voorsprong had (tegen de 10 secondes) kreeg ik het gevoel dat ik nog een kans maakte. Langzaam maar zeker zag ik het gat nu kleiner worden en een kleine drie kilometer voor het einde kon ik weer bij Stein aansluiten. Stein heeft een sterkere eindsprint dan ik en ik durfde dan ook niet bij hem te blijven. Ik ging hem voorbij en hoopte dat hij niet aan kon sluiten. Dit was ook zo en langzaam liep ik een beetje bij hem weg.
De laatste kilometer werd ik bang voor zijn versnelling, maar ik besloot niet meer achterom te kijken en gewoon mijn eigen wedstrijd af te maken.
Stein kwam niet meer. Ik won Borne voor de derde keer!

Wat was ik hier blij mee! Toen ik vervolgens naar de tijd keek, bleek ik bijna 2 minuten sneller te zijn dan vorig jaar. Stein en ik hadden elkaar zo kunnen opjagen/helpen dat er, onverwachts, een hele snelle tijd uit gekomen was. Mijn tijd zat slechts 10 secondes boven het parcoursrecord dat Armand in 2004 heeft neergezet. Toch zonde… Het record was wel eens aan vervanging toe 😉
Door de snelle wedstrijd waren we de rest van onze concurrenten al vroeg kwijt. Achter ons wist Pim net als vorig jaar derde te worden. Hij voerde een felle strijd met Jan, Coen en Armand, die op (redelijk) korte afstand volgden op plek 4, 5, en 6.

Volgende week is de laatste wedstrijd in de Run bike run Series. Ons team Keep-onRunning-Hammer gaat daar in de korte team-relay proberen om onze derde plek in het klassement te verdedigen. Daar gaan we voor!

Trainen voor het naseizoen

Nadat ik me ziek af had moeten melden voor de Franse Grand Prix wedstrijd in Gray, begon een wedstrijdloze periode. In een vrij korte periode ben ik een keer of drie ziek geweest, tijd dus om even aan de basis te werken: gezond worden en op naar het laatste deel van het seizoen, waar Borne en de laatste wedstrijd uit de RBR series een opstap vormen naar het NK in Spijkenisse begin oktober.

In deze weken wat loopwedstrijdjes (waarin ik weer eens onder de 16 minuten liep op 5km), de 8 van Chaam (waar ik vrij gemakkelijk aan het laatste wiel kon volgen en finishen), een minitriathlon waarbij ik net niet verdronk en enkele trainings-run bike runs.

De eerste duathlon in deze periode was die in het Belgische Loenhout. Een recreatieve wedstrijd met weinig regels: duo’s en solo’s reden door elkaar, stayeren was toegestaan en er mocht op elk soort fiets gereden worden. Omdat het een stayerwedstrijd was, besloot ik toch maar gewoon op mijn koersfiets te starten.
Aan het vertrek onder andere Thomas Derboven, die mijn vorige Belgische duathlon in Geel nog wist te winnen. Hij was de man om in de gaten te houden.
De wedstrijd startte met 5km lopen. Ik volgde, redelijk eenvoudig, in de eerste groep. Een enkel duo wist zich iets los te maken, maar de voorsprong werd niet groot. Thomas controleerde de eerste loop. Aangekomen bij de wissel was de groep nog maar klein. Duo’s hadden hier het voordeel hun kameraad slechts aan te hoeven tikken, waar wij solo’s ook van schoeisel moesten wisselen en onze helm op moesten zetten. Daardoor liepen Thomas en ik een kleine achterstand op ten opzichte van het eerste duo. Op de gewone koersfiets maakten we weinig kans tegen het op een tijdritfiets gestarte duo.
Al vrij snel lieten we ons bijhalen door een achtervolgend groepje, waar enkele tijdrijders het tempo maakten. Dit was even iets anders. Een aantal keer moest ik vrij diep gaan om het wiel van mijn voorganger te houden, maar niet veel later hadden we een gaatje. In het wiel van twee tijdrijders, waaronder solo Jan de Henau, volgde ik op de koersfiets. We sloten aan bij de koploper en ik reed nu dus op mijn koersfiets tussen drie tijdritfietsen. Geen voordeel dus.
Met enkele versnellingen probeerden ze mij kwijt te raken en nadat mijn ketting er in een bocht afliep, leek dit te lukken. Ik kwam na een aantal kilometer achtervolgen echter toch terug. De laatste versnelling bleek er toch te veel aan. Ik bleef rijden en met een handvol secondes achterstand ging ik na 20km fietsen de tweede wissel in.
Tijdens de tweede run zag ik al snel dat het goed zat. Binnen enkele honderden meters haalde ik Jan in. De twee Duo’s waren gevlogen, maar ik lag op kop bij de individuele atleten. Met een mooi tempo liep ik de wedstrijd uit en kwam ik winnend over de streep.
Marissa was ook gestart, maar miste in de eerste run nog de inhoud om echt mee te kunnen lopen. Met een vijfde plaats bij de dames mocht ze echter niet ontevreden zijn.
 
Een week later stond de wedstrijd in Herentals op het programma. Het deelnemersveld was wat sterker, met onder andere Glen Laurens, Vincent Bierinckx en Rob Douwen. Ook hier niet heel veel regels.
De eerste run was vrij kort en ik wilde dus vlot starten om het verschil met de kop niet te groot te laten worden. Dit lukte niet helemaal en ik keek tegen een achterstand aan van een dikke halve minuut. De groep waarin ik zat viel uiteen en met drieën kwamen we los van de rest. Later sloten we aan bij de kop van de wedstrijd. De fietser van het winnende duo was al gevlogen. Ik hield alles bij elkaar en als groep begonnen we aan de tweede run.
Al snel lag ik op plek 2 (individueel) in het veld, wetende dat Glen voor me zat en Vincent nog achter me aan kwam.
Niet veel later haalde Vincent me in. Zo kwamen we ook over de finish. Met 35 seconden achterstand op winnaar Glen kwam ik als derde over de streep.
Ook Marissa was vanuit Rotterdam afgereisd naar Herentals. Lang streed ze knap voor plek drie bij het damesklassement, maar een Belgische atleten die de gehele tweede run achter haar plakte, wist haar in de eindsprint toch te verslaan. Balen; ze was dicht bij een podiumplaats. Maar toch weer een plaatsje beter dan in Loenhout!

Intussen maken we ons bij WV Breda op voor het NCK ploegentijdrit. Het fietsen gaat dus steeds harder. Daarbij heb ik in Biest-Houtakker mijn PR op de 10km aangescherpt tot 32.37. Met vorm lijkt het dus goed te komen!

RunBikeRun Ijburg

Afgelopen weekend stond ik aan de start van alweer de vierde wedstrijd van de run bike run series. Dit keer was het Amsterdamse Ijburg het strijdtoneel. Een week na de sprintwedstrijd in Nesselande, stond deze keer een 10-40-5 wedstrijd op het programma: een dubbele afstand dus.
Dit zou mij relatief beter moeten af gaan: uithoudingsvermogen wordt op deze afstand net wat belangrijker en de snelheid juist een beetje minder. Het is nog geen echt lange afstand, maar vormt een mooie combinatie van snelheid en duur.

Ons Keep-on-running Hammer team, met Armand, Tjemme en ik, werd voor vandaag versterkt door de Belg Glen Laurens. Hij zou ons moeten helpen om ook eens het ploegenklassement van een seriewedstrijd te winnen.

Bij de breefing kregen we te horen dat het loopparcours iets was gewijzigd: de organisatie was met de gemeente Amsterdam overeen gekomen dat de sluis de gehele dag gesloten zou blijven, maar niets bleek minder waar. Het parcours werd ingekort, waardoor we de eerste 10km nu moesten afleggen op een heen-en-weer parcours (met twee keerpunten) dat we zes keer voor de kiezen kregen.

Voor het eerst besloot ik vandaag om het looponderdeel niet op gevoel, maar op mijn horloge te lopen en dit ging niet verkeerd. Direct na de start liet ik Glen en Stein Posthuma lopen en pakte ik mijn eigen tempo. Op ongeveer 3.20-3.25 per kilometer probeerde ik de 10km af te ronden (achteraf wel wat langzamer). De eerste ronde bleven er nog een aantal atleten bij me, maar langzaam maar zeker vielen ze af en kon ik mijn voorsprong op hen uitbreiden. De twee koplopers liepen op hun beurt weer uit op mij, waardoor ik een eenzame wedstrijd zou afleggen. Door afwezigheid van een afscheiding tussen de heen- en terugweg, werd het loopparcours een chaos. Atleten liepen door elkaar en je moest bij elke bocht wat oppassen voor tegenliggers. Daarbij begon het ook steeds wat harder te regenen. Mezelf vervelen zat er dus gelukkig niet in.

Eenmaal bij de fiets aangekomen (de koplopers op een dikke minuut voor me, de nummer vier een minuutje achter me), wilde ik proberen het gat dicht te rijden. Hoewel ik geen risico’s nam op het inmiddels nat geworden parcours, probeerde ik wel mijn best te doen de Glen en Stein te achterhalen.
Het was een aardig fietsparcours: een aanloopstuk, gevolgd door drie rondjes van een kilometer of twaalf. Het was niet verkeersvrij, dus het was oppassen voor tegenliggers en andere fietsers.
Na de eerste ronde zag ik nog geen spoor van mijn voorliggers en besloot ik iets behoudender te rijden: ik was bang dat de dubbele afstand voor problemen zou kunnen zorgen in de tweede run wanneer ik volle bak door zou gaan. Daarbij zou het lastig zijn om, wanneer ik toch de aansluiting zou vinden bij de kop, nog een verschil te kunnen maken.
Zo ronde ik het fietsonderdeel af. Ik kwam gelukkig nog wat achterliggers tegen, waardoor ik me niet helemaal alleen voelde.

Aangekomen bij de tweede wissel, sprong ik van mijn fiets en liep de wisselzone in. De matten waren echter glad geworden en in een bochtje gleed ik onderuit. Ik probeerde onder mijn fiets vandaan te kruipen, maar voelde direct wat krampscheuten in mijn hamstrings. Voorzichtig opstaan dus! Gelukkig liep het goed af en kon ik probleemloos beginnen aan de tweede run.

Dit deed ik voortvarend. Het leek er zelfs op dat ik Stein, die inmiddels door Glen was achtergelaten, naderde. Ook de tweede ronde leek het gat iets kleiner te worden, maar het leek erop dat Stein zich weer redelijk herpakt had en ik kon niet inschatten of het snel genoeg ging.
De derde ronde werd het toch net te veel. Mijn tempo ging er wat uit en ik wist dat ik genoegen moest nemen met een derde plaats.

Glen won de wedstrijd, ik werd derde, Armand belandde op plaats 6 en Tjemme werd 10. Dit bleek genoeg voor de eerste plek in het ploegenklassement! Wat Armand voorheen al voorspeld had, klopt dus: de 10-40-5 afstand zou onze ploeg beter liggen (natuurlijk had onze versterking Glen hier een groot aandeel in).

Voor mezelf was ik ook redelijk tevreden. De derde plek was al wel wat ik verwacht had, maar met een derde looptijd, een tweede fietstijd (op 1sec en niet op volle kracht) en een tweede looptijd in de tweede run, mag ik best tevreden zijn, denk ik.

Op naar het volgende deel van het seizoen!

Unltd RBR Nesselande

Na de wedstrijd in Almere, waar ik opgebrand leek, heb ik even wat gas terug genomen. De eerste week om wat bij te komen en te herstellen van wat er dan ook mis was en de tweede week om me klaar te maken voor de nieuwe wedstrijd die weer te wachten stond.
Tussendoor was ik nog wel naar het Franse Noyon afgereisd. Hoewel ik niet opgesteld stond voor de teamwedstrijd voor de Grand Prix en ook niet zou starten in de open wedstrijd, was het een mooi moment om kennis te maken met de personen rond ons team. Voorheen kende ik ze alleen via e-mail wisselingen en wat berichten op facebook, maar nu had ik dan ook een beeld bij ze. Een leuke ploeg met sympathieke mensen. Op zaterdag kon ik supporteren voor Marissa, die wel mee deed in de open serie, en op zondag was er vuurwerk met de multiwissel wedstrijd bij de dames, met Nederlanders Ann Schoot-Uiterkamp, Lesly Smit en Thalisa van der Fluijt en de teamduathlon met mijn eigen ploeg. Twee wedstrijden die het nodige spectakel met zich mee brachten.
Noyon eindige als zesde. Ze streden als leeuwen, in de stromende regen, maar we hadden er als ploeg iets meer van gehoopt.

De nieuwe wedstrijd op 18 juni was mijn eerste kans om weer op te krabbelen. Na twee derde plekken in de vorige serie wedstrijden, wilde ik nu wel weer eens wat hoger staan. Of dit realistisch was na de zure wedstrijd in Almere, moest nog blijken.
Team Unltd had op het laatste moment alles in gereedheid gebracht om een vervangende wedstrijd te regelen voor de afgelaste wedstrijd in Stein. Op een afgesloten parcours langs en rond de Willem-Alexander roeibaan, was een perfect parcours uitgezet. Een op een neer loopparcours langs het water en een ronde om de baan met de fiets.
Het weer was redelijk. Af en toe wat zon, maar meestal bewolkt en veel wind. Maar het was droog!

Nadat de ploegen voorgesteld waren, wij van Keep-on-Running Hammer stonden als derde in de tussenstand, kon de wedstrijd beginnen. 1,25km rechtdoor met wind van rechtsachter en 1,25km terug met wind van linksvoor.
Ik zette me meteen op kop en wilde een kleine kopgroep krijgen. Dit lukte echter niet en in door de wind liep ik naar het keerpunt, waar nog een grote groep bij elkaar zat. Joep Staps kwam op kop en zette de groep op de kant. Ik kon hier wat uit de wind zitten en rond plek vier merkte ik dat de groep uitgedund werd. Langzaam maar zeker vielen er athleten af en na een kilometer of 3,5 waren we met vier over. Stein Posthuma had met Maikel Zuijderhoudt een klein gaatje op Joep en mij, daarachter werden de verschillen wat groter. Als vierde ging ik de wissel in, in de wetenschap dat ik normaalgesproken de wat betere fietser ben.
Dit leek ook zo. Stein vertrok als eerste op een seconde of vijftien van Maikel, mij en Joep. Al snel nam ik de kop van ons drie en reed langzaam bij ze weg. Het verschil met Stein leek rond de 15 seconden te schommelen; dan weer iets meer, dan weer iets minder. We gingen gelijk op en ik bedacht dat het lastig zou worden om Stein bij te halen. Een ‘tussensprint’ was mogelijk, maar zou weel energie kosten. Daarnaast is Stein normaalgesproken de betere loper. Nu had ik een mooi richtpunt. Stein trok de laatste ronde wat door en reed nog een handvol seconden bij me weg. Dit maakte mij niet zo uit, ik wilde die tweede plaats vasthouden.

Wat er achter me gebeurde kon ik niet echt zien. Tibo Gijssen leek, net als in Almere, weer hard te fietsen. Ik kon echter niet echt inschatten of hij dichterbij kwam. Maikel heeft altijd een sterke tweede run, maar hoe ver zat hij achter me?
Ik durfde niet af te wachten en ging de tweede run dan ook vol in. Het leek zelfs alsof ik wat in liep op Stein. Na 750m ging het tempo er langzaam maar zeker wel uit. Op het keerpunt zag ik dat de voorsprong voor positie drie redelijk groot was, maar ik zag ook dat Hendrik Venema, Tibor en Maikel nog in een felle strijd gewikkeld waren. Ze liepen zeker zo hard als ik. Rustig aan doen zat er niet in, al leek de voorsprong comfortabel. Ik keek niet achterom en bleef lopen. De laatste kilometer deed pijn en ik had steeds meer moeite om een redelijk tempo aan te houden. De 7de looptijd was daar een bevestiging van; niet zo goed als dat ik gehoopt had. Gelukkig kon ik de tweede plaats wel ruimschoots veilig stellen, op gepaste afstand van Stein.

De wedstrijd verliep weer zoals het zou moeten. De snelheid is er weer, maar de vorm van een paar weken eerder moet nog steeds wat groeien. Mijn benen voelden aan de finish alsof ik er een lange afstand op had zitten. Hopelijk verandert dat nog wat voor volgende week, dan is de vierde wedstrijd voor de RBR series over de 10-40-5 afstand. Wellicht dat we daar als team ook weer wat kunnen klimmen in het klassement!

De foto’s zijn gemaakt door Coen de Wit van team Run2Day Arnhem. Ondanks zijn blessure toch altijd aanwezig als fanatiek supporter en fotograaf!

NK lange afstand Almere

4 juni stond inmiddels  al een tijdje aangekruist in mijn agenda. Gedurende het seizoen was gebleken dat ik aardig uit de voeten kan op een duathlon over lange afstand en een NK van dit format zou mij dan ook wel eens een mooi resultaat kunnen brengen: ik wilde hier graag mijn eerste Nederlandse (overall) titel behalen.

De voorgaande wedstrijden waren allemaal redelijk goed gegaan: een tegenvallend gevoel na het EK, maar waarbij de uitslag nog niet zo gek was en de derde plek op de sprintduathlon in Hoogerheide, waarbij het fietsen, normaal gezien mijn sterkste onderdeel, een stayerconcept had. De vorm leek goed te zitten en de snelheid bleek er in Hoogerheide ook te zijn.
De week na Hoogerheide werd ik echter ziek: heel erg verkouden en koorts zorgden ervoor dat ik mijn fitte gevoel wat kwijt was. Met nog 1,5 week tot het NK, dacht ik echter dat het wel goed zou komen.
Na een rustigere week, om wat uit te kunnen zieken, kon ik met een redelijk goed gevoel richting Almere. Ik wist nog niet wat de wedstrijd zou brengen, maar ik had er vertrouwen in. Ik voelde me niet ziek meer en ging nog steeds voor die eerste plaats.

Het inlopen voelde niet echt lekker: het werd warmer en de benen voelden zwaar. Dit wil echter niet veel zeggen, ook met slecht voelende benen heb ik vaak genoeg goede wedstrijden afgeleverd.
Kort na de start merkte ik echter dat het gevoel nog niet weg was. Op de eerste twee rondes van 2,5km kreeg ik steeds meer moeite om het tempo aan te houden. Ik liep nog bij de kopgroep, maar het tempo, ongeveer 34.30 op de 10km, viel mij zwaar. Hoewel ik dit tempo toch redelijk eenvoudig aan zou moeten kunnen, moest ik de kopgroep, waaruit Raimond van der Boom en Jan Meysmans al uit gedemarreerd waren, laten lopen. Met hangen en wurgen kon ik de wisselzone bereiken in een tijd van 36.26. Dat was niet best..

Ik hoopte op de fiets wat recht te kunnen zetten. In eerste instantie leek dit te lukken. Ik haalde athleten in en schoof langzaam maar zeker wat op in het veld. Bij het keerpunt zag ik echter dat ik nauwelijks inliep op de kop van de wedstrijd. Erik-Jan Spijkerman reed op kop en liep steeds verder uit op de rest. Het fietsen voelde niet lekker en ik telde de 60kilometers af. Ik reed niet slecht, maar voor mijn doen zeker niet hard genoeg.

Uiteindelijk kwam ik als vierde de wisselzone in. Een goede tweede run zou me wellicht nog op het podium kunnen brengen. In een afsluitende 10km kan nog veel gebeuren!

Al snel merkte ik echter dat het een overlevingstocht zou worden. Het werd warmer, de benen wilden niet meer en ikzelf kon niet meer. Overal waar ik kon, pakte ik water aan, probeerde ik wat te drinken en gooide ik wat over me heen. Geen tempo, ik stond geparkeerd.
Hoewel anderen me al wat gewaarschuwd hadden, wilde ik het nu pas geloven: de koorts had meer met me gedaan dan ik verwachtte. Na 5km in meer dan 21 minuten besloot ik dan toch dat het wellicht beter was om te stoppen. Ik stapte voor de eerste keer uit een wedstrijd.
Vaker had ik slechte wedstrijden gehad, vaker had ik echt af moeten zien, maar nu voelde het gewoon echt niet goed. Weg NK, het was niet voor vandaag.

Nu moet ik zien te herstellen. De wedstrijd in de Franse thuisstad Noyon ga ik laten schieten, zodat ik mezelf hopelijk weer bij elkaar geveegd heb voor de volgende wedstrijden uit de Run-Bike-Run series in Rotterdam en Amsterdam van over twee en drie weken. Op naar beter weer!

Stayeren in Hoogerheide

Zondag 22 mei stond de tweede wedstrijd van de nieuwe RunBikeRun Series op het programma. De wedstrijd werd gehouden in Hoogerheide. De wedstrijd die vorig jaar voor het eerst op de kalender stond, maakte dit jaar al de stap naar de nieuwe nationale RunBikeRun competitie. Het zou een unieke wedstrijd worden: de enige stayerduathlon in het rijtje.
 De NTB had besloten dat, om te voorkomen dat athleten al in een vroeg stadium gedubbeld zouden worden, de loopafstanden omgewisseld moesten worden: de eerste run bestond uit 2,7km lopen en de tweede run uit 5km. Op deze manier zouden de verschillen tussen de voorste en de achterste lopers nog relatief klein zijn wanneer aan de 22km fietsen begonnen zou worden.
Een eerste run in een stayerduathlon betekent vaak “vol gas”. Er mag in groepen gereden worden, wat voordeliger is dan in je eentje, waardoor niemand de slag wil missen en in de voorste groepen terecht wil komen. Je moet er dus voor zorgen dat je de aansluiting niet mist!

Vorig jaar wist ik de duathlon in Hoogerheide te winnen, RTC-er Joep Staps werd toen tweede. Dit jaar stonden er meer toppers aan de start, maar ik wilde mijn titel natuurlijk wel verdedigen!
Om de snelheid van de eerste run in de benen te krijgen deed ik op maandag nog mee aan een hele korte duathlon. TVS ’90, de triathlon vereniging van Spijkenisse, organiseerde haar open clubkampioenschappen over de afstanden 2,5-8-1,5. RTC-er en Nederlands kampioen Stein Posthuma stond hier ook aan de start. We besloten op reserve te lopen en te fietsen en de tweede run volle bak voor de winst te gaan. Dit pakte iets anders uit: het ging allemaal iets harder dan gepland. Stein won, ik werd tweede.

Terug naar Hoogerheide: het weer was in de ochtend slecht geweest, maar alles leek langzaam maar zeker op te drogen. Tegen de tijd dat we moesten starten begon het echter weer wat te druppelen. Ik vergat steeds dingen en liep de hele tijd op en neer van de auto naar parc ferme, naar de start… Misschien toch wat zenuwen voor een wedstrijd waarbij nog niemand echt kon voorspellen hoe het voor hem/haar zou gaan verlopen. Ik wist wat me te doen stond: ik moest in die eerste groep komen!

Na het voorstellen van de teams stond ik op de eerste rij. Het startschot klonk en ik zorgde ervoor dat ik ook voorin bleef. Na een paar krappe bochtjes en een keerpunt stond ik oog in oog met het grootste obstakel van de wedstrijd: in het looprondje van 1,25km was een trap opgenomen. We moesten de 44 treden 6 keer bedwingen. Het brak je ritme en eenmaal boven liepen we eerst over een terp die er gedurende de wedstrijd steeds modderiger bij ging liggen. Daarna volgde nog een stukje vals plat omhoog, waardoor het lang duurde voordat je je ritme weer echt op kon pakken. En dat voelde ik. Maar ik liet niet gaan en keek niet achterom: degenen voor me waren de enige die ik niet kwijt mocht raken.
Bij de wissel aangekomen bleken we met vijf over: Stein Posthuma (Team Unlimited), Tim van Hemel en Devi Wolthuizen (beiden Squadra), Thijs Wiggers (TTvW-Hof van Twente) en ik. Vooraf had ik rekening gehouden met een kopgroep van een man of tien, dit was zelfs nog beter. Nu moesten we snel wisselen en zorgen dat de achtervolgers op de fiets niet terug konden komen.

Inmiddels was het harder gaan regenen en de wegen lagen er weer nat bij. Het parcours was glad en ik werd voorzichtig. Zeker in de bochten werd ik wat angstig en ik wilde geen risico’s nemen. In de eerste ronde hield Devi een bocht met moeite (hij moest uitwijken via de stoep) en ik voelde mijn fiets glijden. Gelukkig leek iedereen er hetzelfde over te denken: de voorsprong samen uitbouwen en ongedeerd de wissel bereiken. Zo verliep het ook. Zonder al te veel moeite liepen we uit op de rest van het veld en met vijf konden we gaan lopen voor de overwinning.
De regen kwam er inmiddels met bakken uit en mijn wissel verliep niet helemaal goed. Ik moest mijn fiets een tweede keer ophangen en klungelde een klein beetje. Gelukkig viel het mee: als tweede verliet ik de wissel, achter Stein en op de hielen gezeten door Tim, Thijs en Devi. Tim haalde mij al snel in en liep langzaam in op Stein. Ik zocht mijn tempo, maar dat lag voorlopig lager dan dat van de koplopers.
Ik hoorde Thijs achter me en wist dat ik hem voor zou blijven als ik dit tempo kon onderhouden. Na elke trap werd het moeilijker om het tempo op te pakken, maar na de derde keer wist ik dat ik Thijs kwijt was. Ik had nog één ronde om naar voren te kijken. De mannen waren echter te ver weg en liepen gewoonweg harder dan ik. Tim was Stein inmiddels gepasseerd en won de wedstrijd. Ik werd derde. Een mooi resultaat achter de twee sterkste lopers van de dag.

Team Keep-on-Running Hammer ploeggenoten Armand van der Smissen, Marina van Dijk en Tjemme Stegenga werden tiende, 41^ste en 42^ste, waarbij Marina als vijfde dame finishte. Dit bracht ons op een vijfde plek in het teamklassement en een derde plek in het tussenklassement van de series. De verschillen met de ploegen twee, drie en vier waren klein, dus het podium lonkt nog!

Nu op naar de volgende wedstrijd: Het NK lange afstand in Almere op zaterdag 4 juni!

 

EK Powerman Kopenhagen

8 mei stond ik aan de start van het EK Powerman te Kopenhagen, een kampioenschap in de Deense hoofdstad over de lange duathlon afstand van 10-60-10 km. Een aantal dagen voor de wedstrijd ben ik naar Denemarken afgereisd, zodat ik tijd genoeg had om te herstellen van de reis en het loop- en fietsparcours te kunnen verkennen. Raimond van der Boom was ook naar Kopenhagen afgereisd om ons te ondersteunen en te coachen tijdens deze dagen en, vooral, tijdens de duathlon.

De dag voor de wedstrijd gebruikte ik ook om te wennen aan het dagritme op de wedstrijddag: de start zou al om 8.18 in de ochtend worden gegeven.
Op zaterdag stond de wekker dan ook om 5.00uur, waarna ik ging ontbijten. Vervolgens heb ik het loopparcours verkend tijdens een ochtend duurloopje. Tussendoor had ik even de tijd om samen met Marissa wat van Kopenhagen te zien. Ideaal: om 6.30uur was het nog niet zo druk in de stad…
Ik merkte in de loop van de dag dat het vroege opstaan toch wel een puntje van aandacht is bij een wedstrijd: in de middag heb ik maar wat bijgeslapen. In de middag was de wedstrijdrbreefing, waar de wedstrijdinformatie doorgenomen werd.

De volgende dag begon dus in hetzelfde ritme: om 5uur opstaan, ontbijten en rond half 7 richting de startlocatie. Daar regelde ik de gebruikelijke zaken en begon ik aan mijn warming-up. Het parc-fermee bleek erg groot en chaotisch te zijn en de startlijn was iets opgeschoven, maar  verder was alles zoals verwacht. Tijd voor de wedstrijd!

Na de start voelde het alsof het tempo laag lag, maar al vrij snel kreeg ik zware benen. Ik kon mijn ritme niet vinden en zakte langzaam terug uit de groep. Bij het ingaan van het park (+/- 1,5km) moest ik de groep laten lopen en kreeg ik het steeds moeilijker. Mijn benen voelden zwaar en vermoeid en nog steeds kon ik mijn ritme niet vinden. Later zag ik anderen terugzakken uit de groep, maar ik kon er niet naartoe lopen. Later in de wedstrijd kreeg ik wel het idee dat ik redelijk vlak liep, al kostte het veel moeite.

Tijdens de wissel had ik het gevoel dat alles fout ging dat fout kon gaan: bij het inlopen twijfelde ik ineens welke rij ik in moest en in een split-second koos ik de verkeerde. Ik wist het echter meteen, dus zocht wel aan de goede kant naar mijn fiets. Die herkende ik echter niet direct: mijn helm lag niet meer op mijn fiets, maar was in mijn bak gelegd. Onder het hek door, helm op/schoenen uit, fiets pakken en toen ik begon te lopen zag ik dat er een plakkertje op mijn wiel terecht was gekomen dat de hele tijd langs mijn remmen en voorvork ging. Ik besloot toch maar even te stoppen en het stickertje eraf te halen…

Op de fiets ging het aanvankelijk redelijk, al had ik niet het idee dat het echt hard ging. Ik schoof wel wat op, maar bleef bij dezelfde fietsers zitten. Achteraf bleken zij ook hard gereden te hebben, maar omdat ik ze er niet af kreeg (en ze op het laatste stuk uit voorzorg zelfs wat moest laten gaan) had ik niet het idee dat het ook echt best goed ging. Misschien was ik daar wat te streng voor mezelf. Aan het eind van het fietsen kreeg ik het gevoel dat mijn energie wat op begon te raken, dus voor de zekerheid nam ik een beetje gas terug.

De tweede wissel verliep wel normaal.

Bij het tweede run probeerde ik wederom ritme te vinden, maar dit was moeilijk. Mijn benen voelden hetzelfde als tijdens run 1, maar de temperatuur was net een paar graden hoger. Nadat ik via het klimmetje het park in was gegaan, kreeg ik het even heel zwaar. Bij het keerpunt besloot ik alleen wat water over me heen te gooien en een slok van de energiedrank te nemen.
Een paar 100 meter na het keerpunt moest ik even stoppen: Ik had het gevoel dat ik moest overgeven. Zo ver kwam het niet; na wat kokhalzen kon ik verder. Nu kwam ik echter beter in mijn ritme. Ik had het idee dat het nu beter ging en dat mijn tempo wat omhoog ging. De laatste 2 kilometer kon ik zelfs nog iets harder. Raimond riep dat ik nog twee atleten op 20sec. voor me had zitten en dat ik die nog zou pakken. Ik zag echter niks en 20sec. voor één kilometer klonk wel heel veel. Het laatste stuk zag ik ze echter wel, ik versnelde de laatste 150meter en strandde op 10 seconden.
Hier had ik wat meer moeten vertrouwen op Raimond en in mijn eigen kunnen. Het voelde alsof ik eerder had kunnen versnellen (niet alleen de laatste 150meter) en alsof ik ze dan inderdaad makkelijk had kunnen pakken. Duidelijk puntje voor mezelf, maar misschien ook wat te wijten aan het slechte gevoel dat ik gedurende de hele wedstrijd had, met het daarbij horende gebrek aan vertrouwen.

Achteraf heb ik het idee dat de gehele wedstrijd niet zo slecht was als ik had gedacht, maar dat ik wel harder had gekund. Ik denk dat ik op de looponderdelen zeker 3minuten harder had gekund. Misschien ben ik de eerste run te lang met de groep meegegaan en had ik eerder op mijn eigen loopmogelijkheden moeten vertrouwen, zoals ik dat in Kalkar deed.
Misschien dat het gevoel slechter was dan de uiteindelijke wedstrijd.

GP Parthenay

Voor het eerst in meer dan een jaar (toen als invaller) stond ik afgelopen weekend weer eens aan de start van een Franse Grand Prix wedstrijd. Voor mijn nieuwe ploeg Noyon zou ik mee mogen doen in de sterkste duathloncompetitie, om me daar te meten met de beste duathleten van Europa. Hoewel mijn voorbereidingen dit seizoen vooral gericht zijn op de lange wedstrijden, was ik ervan overtuigd dat ik het vandaag ook op deze afstand een stuk beter zou doen dan voorgaande jaren. De wedstrijd in het Franse Parthenay bestond uit ‘slechts’ 5km lopen, 20km fietsen en nog eens 2,5km lopen, waarbij gestayerd mocht worden.
Na een warm welkom en goede kennismaking met mijn nieuwe ploeg, waarvan ik Maikel Zuijderhoudt al kende, kon ik me voorbereiden op de wedstrijd.
Een zwaar looprondje (iets korter dan 2,5km), voor de helft onverhard met een flinke klim halverwege het parcours. Het fietsrondje bestond uit een lange, wat minder steile klim, waarna we langzaam maar zeker weer naar beneden gingen, zonder echt snel te dalen. Een parcours waarbij ik verwachte wat te verliezen met de klim in mijn benen, maar waarbij ik ook dacht direct na de wissel de sprong te kunnen maken op de fiets.

De start was nog precies zoals ik me herinnerde uit voorgaande wedstrijden: volle bak. Na het voorstellen van de teams en het geven van het startschot, liep ik de eerste kilometer rond de 3 minuten. Daarmee belande ik op dat moment rond plek 65 in het veld (van 74man). Gelukkig viel ik niet terug en, hoewel ik het na de klim steeds even moeilijk kreeg, kon ik mezelf wel steeds weer op gang trekken. Langzaam maar zeker schoof ik wat op in het veld. Ik hield zicht op Stein en zijn ploegmaat Robin Moussel, de sterkste fietsers uit het veld, en hoopte straks met ze mee te glippen in de goede fietsgroep.
Als 53ste kwam ik uiteindelijk de wissel in. Ik wisselde goed en zag Moussel op een seconde of 10 voor me. Heel langzaam leek ik dichterbij te komen, maar met het snelle loopdeel in de benen, miste ik de power om het gat in één keer te dichten op het klimmetje. Ik viel stil en kwam niet meer dichterbij. Ai, dat viel tegen. Uiteindelijk reed ik met twee anderen op een verloren positie, tussen groep 2 en 3. Nadat ik achter een renner aan reed die verkeerd reed, kwam ik in de derde groep terecht waar ook Maikel in zat. Maikel probeerde nog wat, maar kwam uiteindelijk niet weg. We haalden wat gelosten in en wisselden gezamenlijk.
Ik had mezelf niet goed gepositioneerd en probeerde uit het gedrang te blijven, waardoor ik achteraan de groep uit de wissel kwam. Ik zette alles op alles en dat werkte. Ik schoof op in het veld en liep langzaam naar voren. Na de klim werd het weer even taai, maar ik zag dat het ook voor de rest gold. Een goede tweede run, waarbij ik ook op het laatste rechte stuk nog een atleet voorbij wist te lopen en eindigde zo als 43ste. Onze ploeg zou als vijfde eindigen. Een mooi resultaat!

Een resultaat waar ik niet echt tevreden over was: ik wilde dit keer eens bij de eerste 30 zien te eindigen. Met mijn looptijden was ik echter wel tevreden. Het loopparcours was wat te kort, maar wanneer ik dit zou wegstrepen tegen het zware parcours, zou een tijd betekenen die ik nog nooit gelopen heb. Ook de tweede run was goed, deze lag rond plek 25 in het veld.
Dit had echter wel gevolgen voor het fietsonderdeel: ik had even nodig voordat mijn benen gewend waren geraakt. Ik voel me aardig in orde voor het EK Powerman in Kopenhagen.

Nu hopen dat ik het fietsen van Kalkar daar kan combineren met het lopen van Parthenay!